Det nærmar seg.

Dei siste vekene har eg gjort ein del ulike ting for siste gong. Bibelgruppe for siste gong, film med Jane for siste gong, Fridays med Tone for siste gong, Sprell Levende Gudstjeneste for siste gong...

I morgon skal eg grilla på terrassen her for siste gong, på laurdag kjem flyttebilen (les: mamma og pappa) og på sundag køyrer me til Karmøy. Så har eg flytta frå Oslo. Etter å ha vore her i tre år (minus sommaren). Like lenge som eg var i Bergen. Eg trur talet tre er magisk.

I august reiser eg til Spania. Der skal eg i utgangspunktet steikje vafler i Sjømannskyrkja i Torrevieja i eitt år. Ikkje tre. Trur eg.

Hjartans velkommen på besøk!

Lesing

Dagens framsideoppslag i papirutgåva til Dagsavisen (finn ikkje artikkelen i nettutgåva...) var at mange rektorar her til lands meiner at mykje av ansvaret for dei (atter ein gong...) dårlege resultata på PISA-testen ligg hjå elevane sine foreldre, og ikkje lærarane. Mora som vart intervjua i artikkelen seier at ho nyttar den tida ho har til råds og les med borna sine.

Eg trur at noko av utfordringa ligg i forståinga av kva "lesing" er. Det mange umiddelbart tenkjer på er nok skjønnlitterær lesing. Det å setja seg ned saman i sofaen eller på sengekanten, og lesa ei forteljing. Og sjølvsagt er dette viktig - men lesing er så mykje meir enn det! Og for dei fleste av oss er det noko som me gjer så ofte og så automatisk at me ikkje legg merke til at me les.

I går vart eg med ei venninne og dei to borna hennar til Spikersuppa for å stå på skeiser. Guten på 6,5 år las heile vegen på t-banen inn til byen. Han las ikkje ei bok, men han las reklameplakatar, informasjonsmateriell om Ruter sin kollektivtransport, klesmerka på menneska rundt oss, skilt... Dette er kvardagslesing som ikkje tek ekstra tid - men det er minst like viktig som forteljingane me les! Mellom anna lærer dette den lesande at lesing faktisk har nytteverdi, og ikkje berre underhaldningsverdi. Til dømes kunne han lesa kor lenge skeisebanen var open og kor han kunne leiga skeiser.

Her illustrert ved systera på 4.

(Ja. Lærar.)

Talmagi

Ok, ikkje akkurat talmagi då. Men iallefall talfascinasjon. Eg er lett å glede...

Eg reiser kollektivt i Oslo med 30-dagarsstudentkort på Flexusen min. Kvar gong eg validerer kortet så får eg beskjed om kva dato og klokkeslett reisekortet er gyldig til. Og eg har fått så fine datoar no i haust!

Den fyrste 30-dagarsbilletten min kjøpte eg i august, og den var gyldig til 8.9.10.

Don't you love it?

Den neste, som eg kjøpte i september, kunne eg nytta heilt til 10.10.10.

Fantastisk!

Så kjøpte eg ny billett etter Paris-turen, og den varte til 12.11.10.

Kan de tru det? Heilt fantastisk! Det var like kjekt å sjå kvar gong!

Diverre var eg ikkje like heldig med den siste. Eg validerte billetten ein dag for seint, og i staden for 14.12.10 held den til 15.12.10. Og det er jo ikkje morosamt ein gong.

Eg veit ikkje heilt kva datoar eg skal satsa på resten av vinteren...er det nokon som kan bli like bra? Usikker...

Rykter...

Nokon gonger opplever eg at ryktet mitt går framom meg.

I dag, til dømes. Eg var nemleg vikar i dag, for tre grupper på same trinnet.

Dei to fyrste gruppene var nokså bråkete. Som elevar flest når dei møter ein vikar. Den andre gruppa klarte fem minuttar med absolutt stille. Det var eg faktisk ganske imponert over... Men tredje gruppa var heilt knyst! Heile timen!

Etter at eg hadde gitt dei lov til å gå, kom ei jente fram til meg. "NN sa at du er kjempestreng!" "Ja, det stemmer, det er eg." "Men du har jo ikke vært streng mot oss?" "Nei, det har eg ikkje. Når de er greie mot meg, så er eg grei attende."

Årsak - konsekvens, kallast det. Og til tider er det veldig greitt at ryktene går.

Pensumlitteratur og kyrkja

Ein av mange fordelar ved å studera ved Det teologiske menighetsfakultet er innhaldet i pensumbøkene. No, medan eg sit på lesesalen og les pensum fram mot eksamen (fyrste og sjuande desember, for den som måtte vera interessert, (les: mamma)) dukkar det opp mange gode avsnitt. Idag les eg "Fortolkning til Matteusevangeliet" av Hans Kvalbein, NT-professor ved MF, og her er ein del av oppsummeringa av avsnittet om Peters vedkjenning (Matt.16:13-20):

Peters bekjennelse står som et midtpunkt og høydepunkt i Matt. Det er "åpenbaring" i egentlig forstand, for her "avdekkes" noe av hemmeligheten ved Jesu person. Det finnes mange oppfatninger av Jesus i folket. De har oppfattet at han er en person med avgjørende myndighet, at Gud har gitt ham et særskilt oppdrag. Men Jesus er mer enn Døperen, mer enn en profet. Peter avlegger bekjennelsen til ham som Messias.

Men til Messias hører et folk. Jesus bekrefter ikke bare Peters bekjennelse, men lar ham på grunnlag av den bli fundamentet under den kirke han vil bygge. Kirken er forsamlingen av Guds folk i endetiden, Messias' menighet. Den får løfte om å vinne over døden. Og den får fullmakt til å tilgi synd og slik åpne for himmelriket. Jesu verk skal føres videre gjennom hans kirke.

Det er viktig å merke seg at kirken ikke grunnlegges på folkets positive, men vage og uklare forventninger til Jesus. Kirken blir ikke til ved at mange fatter interesse for Jesus og stiller seg positive til ham. Kirken blir til når Jesus blir erkjent og vedkjent som Messias. Peter er klippen fordi han var den første til å følge Jesu kall og den første til å bekjenne ham modig og klart. Etterfølgelse og bekjennelse er kirkens kjennetegn. Kirken er Jesus forsamling, som tror på syndenes forlatelse i hans navn og som er lydige mot hans kall.

(Kvalbein, 1998, bind II, s73)

Når eg las dette tenkte eg og på Bjørn Eidsvåg sitt nylege utspel til Aftenposten, der han meiner at kyrkja burde hjelpe til med å stille spørsmål, og ikkje freista koma med svar. Men her er altså ei beskriving av kva kyrkja er, basert på Bibelen: Det er ei vedkjenning til Kristus. Dersom ein berre vil stilla spørsmål og helst ikkje finna noko svar, må ein gå ein annan stad, for i den kristne kyrkja finst eit svar: Jesus!

Måltidet

Eg trudde eg var i siste nattverdsringen.

Men etter at presten hadde sagt "Fred være med dere", og eg reiste meg og snudde meg for å gå ned att til plassen min, møtte eg eit fantastisk syn.

Søndagsskulen hadde kome opp frå kjellaren. Og der stod dei, ungane, pluss nokre foreldre, og venta på at det var deira tur til å gå fram til altaret for å ta del i Herrens nattverd. Det var heilt utruleg nydeleg å sjå denne gjengen dekkja altarringen.

Takk, gode Gud, for alle dine velsigningar.

Mitt litterære verk finst på nasjonalbiblioteket.

Staten lagrar norske nettsider.

Er det greit?

Nerden

Ja, eg er nerd og eg er stolt av det!

Denne gongen - grammatikk/språk-nerd.

Her ei natt låg eg lenge vaken, og eg bestemte meg for å be. Eg veit ikkje korleis det er med deg, men eg klarar sjeldan å halde tankane "stille" lenge av gongen, og dette fenomenet plar forsterka seg utover kvelden/natta. Difor var det ikkje lenge eg klarte å be, men tanken spratt vidare til det å be (metabønn?) - som eg trur skal vera meir ein tilstand enn ein aktivitet. Altså å vera i bøn meir enn å be.

No har eg altså fått to omgrep inn i hovudet; aktivitet og tilstand. Kjenner du til spelet Fantasi? Hugsar du namnet på den oransje kategorien? Det stemmer: Aktivitet, tilstand, begrep.

Og kva er så ei meir naturleg tankerekkje å gå inn på enn kva for ordklassar dei tilhøyrer og kva setningsfunksjon dei får, orda som hamnar inn under oransje kategori? Ein aktivitet vil som regel vera eit verb, og fungera som verbal. Ein tilstand kan vera adjektiv, medan setningsfunksjonen ofte vil vera predikativ. Men så kom eg ikkje lengre, for eg syns predikativ er så interessant (det er ikkje så lenge sidan eg endeleg skjøna kva det eigentleg er...), og så sovna eg vel til slutt.

Eg har ein ven på bussen.

Sjølvaste sjåføren, faktisk. Kvar dag kl fem på åtte når eg går ombord i bussen sit han der og smiler og seier "Go mårn, go mårn!". Og når Ingvild kjem på nokre holdeplassar seinare gjentek det same seg til ho. Så blir det ein koseleg busstur til jobb, før han vinkar ha det bra når me går av bussen.

Ingvild tykkjer det er leit at ho snart må byrje å ta ein annan buss, av di ho må levera dottera hjå dagmamma før ho reiser på jobb. Og eg som eigentleg hadde store planer om å sykla til jobb etterkvart lurer på om eg berre må fortsetja med å ta bussen...

Torsdagar startar eg undervisinga kl åtte, og må difor ta ein tidlegare buss. Igår då eg kom på åtte-bussen att, lurte venen vår på om eg hadde skulka på torsdag?

Det er fint å møta eit smilande anlet om morgonen.

Dagens oppmoding: Smil til dei du møter på din veg!

Valkamp

Eg stiller til val til Menighetsrådet i Lambertseter no frå hausten. Og eg har kjempelyst til å bli med! 6 stk skal inn som faste medlemmer, og eg står som nr 6 på lista... Og sidan eg flytte til Lambertseter i oktober i fjor, altså for mindre enn eit år sidan, og ikkje vart aktivt med i kyrkjelydsarbeid før etter jul, så er det jo ikkje så skrekkeleg mange som kjenner meg endå, medan dei kanskje kjenner mange som står under meg på lista, så dermed er det ikkje sikkert eg får fast plass på grunn av kummuleringar (er det det det heiter) (hihi, der fekk eg til den fine tingen som er så vanskeleg for folk med rikare språk enn norsk å forstå..!), så eg driv valkamp!

Ein del av kollegene mine på Mortensrud bur på Lambertseter, og kan såleis stemma på meg (og Ingvild, sjølvsagt!) ved kyrkjevalet. Strålande! Kanskje vinn eg heile valet?

Great minds think alike

Ta det roleg, eg har ikkje returnert til engelskspråkleg blogg.

I etterkant av SommerOase i Skien har det vore fleire innlegg og replikkar i den kristne dagsavisa Vårt Land med fokus på den profetiske forkynninga som gjekk føre seg på møter under stemnet. Eg var der ikkje sjølv, men har høyrt frå andre deltakarar. Fleire gonger har eg undra meg over at nokon av innlegga forsvarar dette slaget framtidsretta profetiar og at ingen som har kritisert den har rett fokus mot kva slag profetiar det er tale om. Den profetiske nådegåva som mellom anna Paulus tek opp i brevlitteraturen i Det nye testamentet har nemleg ikkje mykje å gjera med det å sjå framtida. Denne særskilde nådegåva har heller fokus på å styrkja kyrkjelyda, kanskje særleg gjennom oppmuntring og trøyst. I alle fall har det vore slik i den bibelundervisinga eg har fått høyra opp igjennom.

I Vårt Land i går (11.08) kommenterte Edin Løvås, ein stor lærar og rettledar, dette i ein replikk.

film og kaffi

Kaare og Leiv Magnus er to av favorittmenneska mine. Dei er og mine to store hatobjekter. For de som kjenner meg så veit de at eg har inga evne til noko som eingong liknar hat, så det er inga fare. Likevel, desse to står øverst på lista. Den imaginære, vel å merka. Når eg tenkjer meg om så er det vel kanskje ingen andre på den lista.

Grunnen til listeplasseringa? Kaare og Leiv Magnus har gjort meg lettlurt. Eg veit ikkje korleis dei har gjort det, for då kunne eg jo sikkert ha reversert det, men det har dei altså klart. Dei kokar stadig ihop eitt eller anna for å lura meg opp i stry.

Og det klarar dei. Med glans. Kvar gong. Det er det som er så frustrerande. Eg kjenner at eg vert sint innvendig. Men så er det det at eg kan ikkje det å vera sint heller. Eg får det berre ikkje til, oavsett kor hardt eg prøver. Det beste eg klarte i dag var å kasta ein samanklemt gork på dei.

Eg traff.

Dagens tips:

Ha alltid paraply, solbriller og panneband i veska. Du får dagleg bruk for minst to av dei.

I alle fall slik det har vore her dei siste dagane... Eg har alltid fått forespeila at medan årstidene vekslar fleire gonger til dagen på vestlandet, held dei seg stabile på austlandet i dagar og veker. Men nei, dei siste dagane har det vore strålande sol, torevêr, sterk vind (sidan eg ikkje er så god på kva som er sterkast og svakast av vindtypane held eg meg til det relativt dekkjande omgrepet "vind") og regn i byttevis. Altså, alt dette i løpet av ein dag. Fleire dagar på rad.

Elles hugsa eg til slutt å melde meg som medlem i teflonhjerneforeningen.

Feitetirsdag

I går var det blåmandag. Då åt eg opp restane av kjøtsaus eg hadde i kjøleskåpet saman med litt spaghetti, samt dei siste to skivene av servelat.

I dag er det feitetirsdag, og leverposteiboksen vart tømt.

I morgon er det askeonsdag, og starten på fastetida. Den varer fram til påske, det skal verta om lag 40 dagar på ein eller annan måte.

I 2009 e.Kr. fastar eg frå kjøt, unaudsynleg pengebruk og fjesbok. Men, som me snakka om på bibelgruppa (som moglegvis har fått namnet Fokus) på måndag; det viktige er ikkje kva ein fastar frå, men kva du fyller inn i staden for. Planen min er at dess mindre pengar eg nyttar på meg sjølv til ting eg strengt tatt ikkje treng, som iskaffi, kino eller nye cd-ar, dess meir penger kan eg gje til gode formål som kan fremja Guds rike på jord, som til dømes kyrkjelyden min. Fjesboka fastar eg frå av di den tek opp store delar av tida mi - den tida kan nyttast til å verta betre kjend med Gud. Dette med kjøt har eg eigentleg ikkje nokon god grunn for, det er meir av di det er tradisjonelt. Det kan vel vera lov det og?

Fastetida er ei førebuingstid som leier fram mot den store kristne høgtida påsken. Difor er og den liturgiske fargen i kyrkja i denne perioden lilla. Som i advent.

Eg vil og oppfordra deg: Korleis vil du bruka fasten?

Nokon gonger blir eg litt sint.

Som for eksempel når trenaren for dei norske langrennsjentene ikkje er nøgd med at Kristin Størmer Steira hamnar på 6. plass som beste norske kvinne. HALLO!! Dama er sjette best i verda!

Det er litt fint og...

Forrige fredag var eg vikar på Lambertseter Skole, i ei gruppe på tredje trinn. Lettare forvirra går eg ut i skulegarden med ein svær kasse full av Early Start-effekter klokka kvart over 8, for det er då skuledagen byrjar her, får peikt ut elevane som er mine for dagen av ei anna lærar på trinnet, dei er i ferd med å stille seg opp på rekkje. Ungane fremst forstår kjapt at det er eg som skal vera saman med dei idag, og spør kva me skal gjera i fyrste time, kor me skal vera, når me skal lesa brev og om nokon kan få lov til å lesa gåter i matpausen. Desse små skuleelevane har ikkje fått på plass dei sosiale hemningane som pregar folk i samfunnet endå. Dei kjem nok etterkvart, men førebels vert dei bestevener med einkvar som møter dei med eit smil.

Sjølv må eg berre late som om ikkje eg heller har slike hemningar. Det er litt fint.

Eg er benka framfor fjernsynet med ein nysteikt grandis, ei mjelk, ei skål knaz og litt rosiner, samt litt handarbeide ved mi side. Alt er tilrettelagd for ein fin kveld!

Onkel er på Ullevål. Då han kom på tysdag kjøpte han litt ekstra extra; ein kupong kvar til meg og Gunn June. Eg var 2 frå bilete... Og så kjøpte han eit kryssord-flaks til kvar av oss. Snille onkel! Eg vant femti kroner på mitt, og veksla det inn i eit nytt kryssordflaks og eit nytt flakslodd som heiter reiseflaks. No skal eg skrapa!

Dei to siste dagane har eg vore vikar på Munkerud skule som ligg 12-15 minuttar frå meg. Eg har mellom anna joika for elevane. Eg kan ganske nøyaktig ein joik...

Dette er skapdørene på rommet mitt. "tetelestai" er eit hebraisk ord (trur eg?), som i norske biblar vert oversett med "det er fullbrakt" - Jesu siste ord på krossen. Men ordet er så mykje meir... I gamal tid var dette ordet som vart skriven på rekningar etter at dei var betalte, og same ordet vart stempla på attestar som sa at ei straff var ferdig sona. Den franske oversetjinga liknar på ordet "perfekt". Eg vart minna på ordet att i bibelgruppa gjennom boka me les der - "Mer lik Jesus", skriven av Rick Warren, mannen bak "Målrettet liv" og "Målrettet menighet". Det er heilt fullstendig ferdig, heilt over, alt er gjort ferdig, straffa er sona, synda er betalt!

reklame

Stem på Pony the Pirate som Årets Urørt!

Meld deg inn på gratisklær og få gavekort om du tener nok poeng!

Les artiklar om tro og fornuft!

Janteloven har nådd Tyskland

Igår tok nokon i huset med seg eit stykk Aftenposten frå t-bana heim. Der kunne eg til frukosten idag (havregraut med bringebær/eple-syltety) lesa om ein tyskar som var så sint på Petter Northug. Årsaka? Northug er glad når han vinn! Og seier ting som syner at han veit han er flink. Det er dårleg sportsand det, meiner Axel Teichmann. "Ofte sier han tøvete saker", siterar Aftenposten. Som til dømes:

• Hvem er kongen? (23. nov. 2008)
  
• Jeg gikk bare og koste meg, det kostet ikke en kalori. Jeg kunne ha hengt på feltet i tre mil uten staver. (24. feb. 2007)
• Om jeg er uslåelig? Jeg må iallfall ha en dårlig dag dersom noen skal slå meg. (4. mars 2004)
• Jeg er glad jeg satte på plass Angerer. Jeg er sjefen på oppløpet, det skulle jeg vise idag. (18. des. 2006)

Er det på tide å pussa støvet av janteloven att, så ikkje slike dyktige idrettsutøverar som vinn om att og om att att kan uttrykkja glede over sigeren?

Når nåtiden og evigheten er en og samme ting

Idag var eg for fyrste gong på gudsteneste i mi lokale statskyrkje; Lambertseter kirke. Det var ei fin gudsteneste! Soknepresten tala om helgenane i det nye Jerusalem, og om korleis liturgien og gudstenesta er meir enn ei innpakking av preika, men ein stad der me kan sjå Gud.

Etterpå var det kyrkjekaffi med kaker og vannbakkels, og eg helste på ein heil haug med koselege menneske som fekk meg til å kjenna meg som heime med ein gong!

Eg vendte attende til nynorskverda med denne bloggposten, men engelsken fortset på min nyoppretta blogg: spøt. Her kjem, som den kjappe kanskje allereie har resonnert seg fram til, alle mine handarbeidsrelaterte greier til å verta posta frå no av. Velkomen innom!